Author: Ngọc Vũ

Ho Chi Minh City eski adıyla Saigon, Vietnam’ın en büyük kenti. Adını, ülkeyi bağımsızlığa kavuşturan ünlü lider Ho Chi Minh’den alıyor. Önce Fransızların, ardından Amerikalıların egemenliği altına giren kent, 1975’e kadar Amerikalıların desteklediği Güney Vietnamlıların merkezi olmuş. Kuzey-Güney birleşmesinden sonra da adı ‘ışık saçan’ anlamına gelen ‘Ho Chi Minh’ olarak değiştirilmiş.

Hazırlayan / İsmail Ragıp GEÇMEN

Ho Chi Minh City otobüs terminaline aksam 19.20 gibi giriyor otobüsümüz. Hemen yanda belediye otobüslerini görünce o tarafa yöneliyoruz. Dün akşamdan bulduğumuz otelin adresini gösterince önce Kymerce ‘bu otobüs oraya gitmez hemşerim’ diyor şoför. Tarzancadan biraz anlarım, yardımsever şoför, kendi otobüsüne binmemizi, aktarma yaparak gidebileceğimizi söylüyor.
Yaklaşık 1 saat kadar bütün şehri dolaştıktan sonra otobüsümüz gide gide havaalanına gelmez mi? Bizim de sabahki uçağımız için en uygun yer havaalanı yakınında bir yerdi zaten.
Ho Chi Minh City ya da İngilizlerin verdiği hala da kullanılan adıyla Saigon, 8 yıl önceye göre oldukça değişmiş ve gelişmiş. Işıklandırılan geniş caddeleri, Avrupa’yı aratmayan yabancı markalı mağazaları ile Saigon beni üzüyor, eski haliyle daha çekici ve güzeldi. Dünya giderek daha çok birbirinin benzeri şehirlerle doluyor, oysa güzel olan farklılıklar. Her yerde aynı şeyi görecekse, insan niye başka bir yere gitsin ki?

Saigon Havaalanı, İstanbul Atatürk ya da Manila Havaalanı gibi şehrin ortasında kalmış bir alan. Bu nedenle de etrafta çok sayıda otel, pansiyon, hostel var. Yemek sonrası Saigon’a gece çökerken klimanın serinlettiğini umduğumuz hosteldeki odamıza dönerek bizi çağıran uykuya teslim oluyoruz. Gün, sokaktan gelen satıcıların çoktan güne başlamış sesleri ile başlıyor. Gecikmeden havaalanına yürüyoruz.
Uçağa bindik ki, acil çıkıştaki yerimiz sıkışık, rahatsız, penceresiz ve arkaya yatmayan koltuklardan çıkmasın mı? Koltuklarda yer yer boşluk var. Gözüme bir yeri kestirdim. En sevimli halimi takınıp hostes ablaya, oturduğum yeri gösterip çok dar olduğu için acaba şuraya oturabilir miydim? “Koltuğun sahibi gelmezse tabi” dedi güler yüzlü çekik gözlü hostesim. Sonra ‘Anna’ geldi oturdu o koltuğa. Hostes kız beni göstererek Viet dilinde bir şey dedi, Anna bana bakıp Vietce gülerek kalktı yan koltuğa geçti, ben İngilizce teşekkür edip Vietce güldüm. Sıcacık gülümsemesiyle Anna, 27 yaşında, 8 yaşında bir oğlu olan, İngilizcesi benden kötü fakat yüreği şahane bir güzel Viet kızı. Anna, bir yemek şirketinde çalışıyormuş ve ailesini görmeye Hue’ye gidiyormuş.

HUE, VİETNAM

Hue Havaalanı’nda belediye otobüsünü bir yarım saat kadar bekledikten sonra 20.000 Dong’a (=1 $) Hue merkezine kadar geliyoruz. Hava güneye göre oldukça serin ve harika bir bahar havası var. Üstelik nem de yok. Baktığımız hostel 7 $ ve merkezde.
Hosteli buluyoruz, her zamanki gibi oda yine Ercan’ın kontrolünden geçecek önce. Gidip odaya bakıyor, oda 4. Katta, asansör yok ve duvara bakıyormuş. Başka boş oda yok. Resepsiyon yerine geçen küçük deskin hemen arkasındaki görevli kızlar yardımcı oluyor, burada internetin wi-fi şifresini verip, birlikte başka hostellere, otellere falan bakıyoruz. Sonunda epey yakında başka bir yer bulup kızlara teşekkür ederek ayrılıyoruz.
İmparatorluk Vietnam’ının 1802 ila 1945 arasında başkenti olan Hue kenti, ‘Perfüme’ (parfüm) nehrinin hemen yanında büyülü bir atmosfere sahip. Çin’deki imparatorluğun Yasak Şehri gibi burada da İmparator Nguyen sülalesinin ve ailesinin yaşadığı, sıradan halka yasak olan oldukça büyük ve etkileyici bir ‘Yasak Şehir’ bulunuyor. Ayrıca kudretli İmparatorların mezarları da burada ve koruma altında. Şehrin günümüzdeki simgesi de olan ‘Thien Mu Pagoda’ bölgenin en çok görülmesi gereken yerlerinden. Şansınız varsa genç rahip adayları monkların eğitim ve ayinlerini de Pagodaları gezerken görebiliyorsunuz. Hue insanları hala, eski imparatorluk başkentine sahip olmalarından dolayı gurur duyuyor.
Thien Mu Pagoda, Vietnam’ın eski başkenti Hue içinde bulunan en uzun Pagoda kulesi. Parfüm Nehri manzaralı bu yapı, eski imparatorluğun gayri resmi sembollerinden biri. Tapınak, Nguyen yönetimi sırasında 1601 yılında inşa edilmiş. İlk tapınak, çok sade inşa edilmiş ama zamanla genişletilerek tasarımı geliştirilmiş.

Sokaklar bizi bekliyor. Hue, parfüm nehrinin esintileri arasında bizi kabul ediyor. Nehir, Hue şehrini ikiye bölüyor, adı eskiden güzel kokmasından geliyormuş. Kokulu ginseng çiçekleri arasından geçerken, çiçeklerin kokusunu alan nehre bu isim verilmiş. Ama artık ne geniş ve bol kokulu çiçek tarlaları kalmış ve ne de nehrin güzel kokusu.
Önce imparatorluk merkezi olan Yasak Şehri görmek için nehri geçiyoruz ve nehrin hemen diğer yanındaki azametli kaleye doğru ilerliyoruz. Kapıdaki bilet gişesinde girişin 300.000 Dong=15 $ olduğunu görünce “Oha be!” deyip geri dönmek zorunda kalıyoruz, çünkü yanımızda yeterince Vietnam Dong’u yok.
Akşam, Hue şehrine yavaş yavaş çökerken şehrin sokaklarında kayboluyoruz. Bir sokakta outdoor malzemeleri satan yan yana birkaç dükkâna rastlayınca bakınıyoruz hemen. North Star, Jack Wolfskin gibi ünlü markalar üretimlerini Vietnam’da yaptıkları için sıkça kullandığımız sırt çantası, yürüyüş pantolonu, mont, şapka, ayakkabı gibi malzemeler çok uygun fiyatlara satılıyor. Benim de birkaç yıl önce Tayland’dan aldığım sırt çantam, birkaç yerinden parçalanmaya başladığı için 55 lt’lik bir çanta beğenip 7 $’a (evet sadece 7) bir çantayla, 1 $’a birer şapka alıyoruz.

Acıkınca sokak satıcılarından ünlü Vietnam sandviçlerinden yiyoruz. Geceyi Hue’nun sokaklarında o bardan bu bara gezerek bitiriyoruz. Sabah Yasak Şehri görmeye gideceğim. Ercan ‘ben gelmeyeceğim’ diyor, pek sevmez böyle yerleri. Akşamüstü buluşmak üzere sözleşiyoruz.
Sabah zamanı daha fazla harcamadan çıkıp Parfüm Nehrini geçip Yasak Şehre doğru yürüyorum. Köprü üstünde yerel giysileriyle bir çift evlilik öncesi fotoğraflarını çektiriyorlar. Nehri geçip Yasak Şehre giriş biletini alıyorum.

İmparatorun annesi büyük kraliçenin (sadece onun) ibadet ettiği bir Budist Tapınağı gezerken birkaç fotoğrafımı çeken İngilizce bilmez 40’lı yaşlardaki bir Vietnamlı abla, yanındaki yeğeni vasıtasıyla ‘bakkaldan ekmek alır gibi’ dest-i izdivacıma talip olduğunu söylüyor! Küçük kıza ‘sen söyle teyzene, kendisine teşekkür ederim ama ben zaten evliyim’ diyorum. Teyze üzülüyor ama herhalde aşkımızın anısı olarak birlikte son bir fotoğraf çektirmek istiyor, onu kırmıyorum.
Yasak şehir, önce Fransız sonra da Amerikalılarla yapılan savaşlarda tamamen tahrip olduktan sonra yakın zamanlarda restore edilmiş. Saatler sonra Yasak Şehir’den çıkarken, aslında burada daha saatler geçirebileceğimi düşünüyorum. Otele doğru dönerken bir dört yol kavşağında rastlaşıyoruz Ercan abiyle, sokak fotoğrafları çekiyor. Otelin hemen yanındaki Hint restoranına niyetleniyoruz önce ama menüdeki fiyatları görünce vazgeçip hemen yanındaki restorana giriyoruz. Fiyatlar çok uygun. Hele bira fiyatı burada nasıl oluyorsa market fiyatının da altında. Bunu değerlendiriyoruz tabi. Yemek sonrası yeniden Hue sokaklarına vuruyoruz kendimizi.

Sabah burada hep olduğu gibi Hoi An otobüsü için bir araç gelip bizi alıyor ve bir yere götürüp bırakıyor. (Hue-Hoi An Otobüs Kişi başı 200.000 Dong=10 $) Burada epeyce turist var. Yarım saatten fazla bekliyoruz ama bir sorun olduğu ortada. Birileri gelip birilerini alıp gidiyor ama Hoi An için bekleyenler beklemeye devam ediyor. Sonunda bir araç gelip bizi terminale götürüyor. Bir yataklı otobüse bindiriliyoruz ama şoför ve yardımcıları çok kaba saba davranıyor ve hepimizi aracın arkalarına doğru gönderiyorlar. Bu yataklı otobüslere Güney Amerika’da da rastlamıştım, bu bölgede de çok yaygın. Normal bildiğimiz koltuk yerine burada ayaklarınızı içine sokup uzanabileceğiniz yerler var sadece. Rahat gibi görünse de eğer bizim gibi gündüz seyahati yapıyorsanız ve etrafı seyretmek istiyorsanız hava alırsınız çünkü otobüsün dizaynı buna izin vermiyor, yatmak zorundasınız. Hele benim gibi irikıyım biriyseniz, ayaklarınızı uzattığınız yere sığamazsanız tam bir eziyet halini alıyor.

Biraz bekliyoruz ama aracın hiç kalkacak gibi bir hali yok. 15 dakika, yarım saat… Hiç hareket yok. Arada bir gelen muavin çocuk yeni yolculara yer gösteriyor. Biraz sonra gelen ve sonradan bir turizm acentesinin adamı olduğunu anladığımız bir Vietnamlı arka 5’lideki yerin kendi müşterilerine ait olduğunu ve kalkmamız gerektiğini söylüyor. Sert bir dille buraya önce bizim geldiğimizi, bilet verilmediği için yerimizden kalkmayacağımızı söylüyorum. Yer numarası mı istiyorsun deyip kayboluyor oğlan, 5 dakika sonra yeniden yanımızda bitiyor. Elinde arka 5li koltuğun numaraları yazılı bir bilet. “Kalkın” diyor. “Kalkmam” diyorum, “git polis çağır…” Bu birçok ülkede genellikle sihirli cümledir, polis her yerde caydırıcı olur. Ama oğlan elimi görüp üstüne bir de arttırıyor. “Tamam, polis getiriyorum…” Gidiyor. Tırsıyorum biraz tabi. Polis müdürlüğünde ya da Vietnam hükumetinde dayım amcam falan yok, “E birader sen de neyine güveniyorsun?” derseniz, oralarda turist olarak biraz forsu var yabancıların. Ona güveniyorum.

Bir 10 dakika daha geçiyor. Beklediğim polisler yerine acentedeki oğlanın Alman turistleri geliyor. Arka 5’lideki tek boş yere yani yanıma irikıyım bir Alman yerleşiyor, diğerleri otobüse dağılıyor, bize de bir daha kalk falan diyen olmuyor. İrikıyım da o sıkışık koltuğa ancak yarım saat dayanıyor, sonra bilmem nereye çekip gidiyor, biraz daha rahat yayılıyoruz.
Hoi An otobüsümüz planlanandan yaklaşık 2 saat kadar sonra nihayet hareket etmeye karar verdi.
Neyse buna da şükür demeli tabi. 5 saat sonra Da Nang şehrinin hemen kenarından geçerek kısa süre sonra Hoi An’a ulaşıyoruz.

(kaynak: sanalbasin.com )