1 Mayıs 1975 günü, Vietnam Ordusu Vietkong birlikleriyle birlikte Saygon’a girdi ve dünyanın süper gücü ABD’yi bozguna uğratan son noktayı koydu. ABD Ordusu, savaşmak için getirdiği hava ve deniz araçlarının tümünü bu kez kaçmak için kullandı ve Vietnam’da tarihinin en büyük askeri yenilgisini aldı. 1 Mayıs 1975, 20.yüzyılda Türk Kurtuluş Savaşı’yla başlayan ulusal bağımsızlık savaşlarının doruk noktasıdır ve yoksul bir ulusun birliğini sağlaması durumunda neleri başaracağını gösteren evrensel bir utkudur (zaferdir). Alttaki yazıyı, Vietnam halkının yüz yıl süren ulusal bağımsızlık savaşımına (mücadelesine) saygımızı göstermek için yayınlıyoruz.
Kitlesel Eylemler
12 Eylül 1930, Vietnam bağımsızlık savaşımının dönüm noktasıdır. O gün eylem içine giren Vietnam halkı, bağımsızlık savaşının kazanıldığı 1975’e dek 45 yıl, sürekli savaşım içinde oldu. Ulusal devinim, aydın eylemi olmaktan çıkarak bir halk savaşına dönüştü.
Dünya’nın en büyük ordularından, Fransa daha sonra ABD, yenilgiye uğratıldı. Yüzyıllarca önce Çinli işgalcilere karşı kullanılan saklanmış hendekler, doğaya gizlenmiş tuzaklar ve kilometrelerce kazılan yeraltı tünelleriyle, iki büyük askeri süper güç, silah savaşımla ülkeden çıkarıldı.
Sınıfsal Değil Ulusal Savaşım
Komünist Parti, 1930 yenilgisinden sonra, sınıf savaşımını ikinci plana atarak ulusal savaşımı ve buna uygun örgütlenme biçimini öne çıkardı. Ho Şi Minh’in elden ele dolaşan yazıları, dilden dile dolaşan sözleri, sürekli ulusal bağımsızlık ve özgürlükleri işliyordu. Bu dönem, Ho Şi Minh’i ulusal kahraman haline getiren ve devrimci hareketin tüm Vietnam’a yayıldığı bir dönem oldu.
İdeolojik Karışma
Savaşımın kitleselleşmesi, ulusal birliği sağlamanın önündeki engelleri gidermedi, tam tersi arttırdı. Sınıf mücadelesini ikinci plana atsa da Komünist Parti’nin Komintern ve Sovyetler Birliği ile bağımlılık doğuran ideolojik ilişkileri sürüyordu.
Stalin-Troçki çatışması, Vietnam’a da yansıdı ve burada güçlü bir örgüte sahip Troçkistlerle Stalinistler birbirine karşı, silah dahil yoğun bir çatışma içine girdi.
1931 yılında Japonya Çin’e saldırdığında Sovyetler Birliği, bütün Asya komünistlerini Japon saldırısına karşı ortak savaşıma çağırdı. Bu ani siyaset değişikliğini, Çinhindi Komünist Partisi büyük bir bağlılıkla uyguladı. Ancak, ülke dışındaki bir olay için yapılan siyaset değişikliği Vietnam’daki bağımsızlık savaşımına zarar verdi.
Japonlar’a karşı birleşmek adına, sömürgeci güçlerle işbirliği yapıldı. Bu büyük yanılgı Fransa’yı rahatlattı. Kimi yumuşama eğilimleri gösterse de bu fazla uzun sürmedi ve Fransa 1939 yılında Komünist Parti başta olmak üzere, siyasi etkinliklerin tümünü yasakladı. Vietnam halkı ulusal bağımsızlık savaşımını bir türlü, tam anlamıyla kendi istenci (iradesi) altına alamıyordu.
1939’da yeraltına çekilen Komünistler, uzun süre Sovyet hükümetinin belirlediği siyaseti izledi. Üstelik bu dönemde Rusya’dan herhangi bir askeri ya da akçalı yardım da görmediler. Bunun üzerine bir süre sonra Çin’e yanaştılar. Oysa Çin o aşamada Vietnam’a yardım yapacak durumda değildi.
Kendi Gücüne Güvenmeme
Birinci Dünya Savaşı’nın başladığı 1939 yılında, Fransız sömürgeci işgali başlayalı 80 yıl olmuştu. Onca özveri ve savaşıma karşın bağımsızlık yolunda elle tutulur bir başarı sağlanamamıştı. Avrupa kendi içinde kanlı bir savaşa tutuşurken Vietnam Devrimi’nin öncü kadrosu hala, Fransız sömürgeciliğinin ancak dış desteklerle ortadan kaldırılabileceğine, askeri ve siyasi destek bulamadıkları sürece, kurtuluş yolunda fazla bir şey yapılamayacağına inanıyordu. Halkına ve kendi gücüne güven, ulusal eyleme ağırlığını hala koyamamıştı.
Japonlar, 19 Haziran 1940’dan sonra Vietnam’a geldi ve ülkeyi Fransızlarla birlikte kullanmaya başladı. Fransızlara karşı Japonlardan yardım uman ulusçular, 1944’e dek etkili bir eylem içinde olamadı.
Devrimci Birlik (Vietminh)
Bu dönemde sessiz kalınmasının bir başka nedeni, savaşımın biçim ve anlayışında köklü bir değişimin yapılıyor olmasıydı. Ho-Şi Ming, Mayıs 1941’de, Vietnam’ın Bağımsızlığı için Devrimci Birlik ya da kısa adıyla Vietminh’i kurdu. İşbirlikçi olmayan tüm ulusal güçleri çatısı altında savaşıma çağıran Vietminh, bir ulusal cephe örgütüydü.
Bu örgüt yalnızca köylüleri ve işçileri değil; yurtsever toprak sahiplerini, sömürgeciliğe karşı tavır alan güneyli tarikatları, Katolikleri ve aydınları bir araya getirmeyi amaçlamıştı. İzlencesinde (programında); Fransa’nın Vietnam adına Japonya ile imzalamış olduğu anlaşmaların reddedilmesi, işbirlikçi olmayan herkesle işbirliği, işgal yönetimiyle uzlaşanların hain ilan edilerek topraklarının yoksul köylülere dağıtılması, genel oy hakkı, demokratik özgürlüklerin sağlanması, siyasal af ve ekonomik istemler vb. yer almaktaydı.
Vietminh ve izlencesi başarılı oldu ve bu yeni örgüt Komünist Partisi’nin yerini aldı. Ulusal güçler hızla bir araya gelmeye başladı. Yurt dışında komünistlerin azınlıkta olduğu bir geçici hükümet kuruldu. 1944 yılının sonlarına doğru ilk düzenli silahlı birlikler kurulmaya başlandı. Vietminh, 13 Ağustos 1945’de ayaklanma ilan etti ve 16 Ağustos’da Honoi’ye, 25 Ağustos’da Saygon’a girdi. 2 Eylül’de siyasi bağımsızlık ilan edildi.
Kısa Süren Bağımsızlık
Vietnamlılar çok uzun yıllar, uğruna savaşım verdiği bağımsızlığa fazla sevinemedi. Yüzyıllar süren sömürgecilik ve çatışmalar, bu acılı ulusu yoksulluğa sürüklemişti. 1945 başlarında, orta ve güney Vietnam’da ortaya çıkan kıtlık tam 2 milyon insanın açlıktan ölmesine yol açtı.
Vietminh’in kurulması ve izlediği siyaset, o güne dek bir türlü gerçekleştirilemeyen ulusal birliği sağlamıştı. Dış etkilerin belirleyiciliğinden kurtularak kendi gücüne dayanmak ve bağımsız karar verme, Vietnam’ı özlediği ulusal birliğe, çok uzun ve kanlı yıllardan sonra olsa da ulaştırmıştı.
1941’de ulusal birlik anlayışıyla kitlelere açılan Ho Şi Minh’e başlangıçta hiç kimse önem vermemişti. Yeni siyaset kısa sürede başarı getirmiş ve bu başarının mimarı Nguyen Ai Quoc, tüm Vietnam’da yeni adıyla, Ho Şi Minh (ışığa kavuşturan kişi) olarak büyük ün kazanmıştı. Vietminh öylesine büyümüş ve kitlelere yayılmıştı ki Komünist Partisi adeta “Marksçı araştırmalar yapacak basit bir düşünce derneğine dönüşmüştü”.
Kaynak: Metin AYDOĞAN (http://www.guncelmeydan.com/).
Comments